miércoles, 13 de abril de 2011

Silencio...

Suena...





Y si caminar ahora significa correr y si resulta que no deseo correr, ¿querrá decir que no deseo caminar? por lo tanto ¿mis pasos se frenarán?


Ya no existe la pureza… amor corrompido, y si me dejo caer quiero tardar en llegar al suelo, como una pluma, desde el más alto de los rascacielos… pues llegar al suelo no es más que volver a llorar para volver a sonreír, un ciclo sin fin…


No creo en ti, ni en ti, ni en ti, sólo en mí y caminaré despacio, caeré lentamente, volaré hasta caer sobre ti, sin que te des cuenta te acompañaré en tu largo caminar, permaneceré a tu lado, aunque tú no lo sepas, amor corrompido… silencio!!, callé por siempre, ahogué en el silencio el amor sentido y ya jamás será escuchado… no creo en ti…

    
-          Eres una de las personas más puras que he conocido…
-          Lo sé por eso ahogué nuestro amor en el mar del silencio, se corrompió, lo corrompiste, lo contaminaste… no creo en ti, ya no… sólo en mí…

Y si hoy dejo de sonreír porque el mundo ha querido que deje de sentir y por lo tanto, el mundo ha querido que deje de ser como fui, perderé mi esencia, la esencia de una vida con una sonrisa permanente, la que juré que jamás se borraría... romperé así mi promesa, agota este mundo adyacente que no va conmigo… solo estoy adjunta a él, no me siento propia de él…

Quiero perderme para volver a encontrarme y que cuando me encuentre, no vuelva a permitir que este mundo cambie mi manera de sentir, tan clara, tan intensa, pero esta vez protegiéndome… y volviendo a mi burbuja de cristal, cada vez más gruesa, cada vez más irrompible...

Mi última lágrima ya no va dedicada a ti, va dedicada a mí... para volver a sonreír, como lo hacía antes de amarte... no creo en ti...


1 comentario:

Àurea dijo...

Sister, mai mai trenquis la promesa de no perdre el teu somriure permanent...això NO si us plau...continua irradiant la puresa, bellesa, sinceritat, felicitat i senzillesa que sempre t'han caracteritzat. No deixis que una cosa corrossiva et corroeixi a tu, has de ser més forta que tot això i que tothom, la meva sister...sé que cansa ser fort, sé que cansa rebre un cop rere un altre, però recorda que sempre sempre acaba sortint el sol...
T'estimo bonica, estic amb tu