miércoles, 9 de febrero de 2011

Lo siento...

Cuánta inspiración… cuánto llanto, cuánta tristeza me invade… ¿cómo hacer para que el nudo de mi garganta desaparezca?, ¿cómo hacer para que tu imagen se borre de mi corazón?… ¿cómo hacer para borrar cada caricia recibida, si las tatuaste a fuego? ¿cómo hacer para dejar de amarte? ¿cómo?

Mis risas se ahogaron… las ahogaste, en un vaso negro, murieron sin tu oxígeno y mis ojos perdieron su luz, la luz con la que tú me iluminaste…

Lo siento… no sé amar con menos intensidad, no sé hacerlo… soy tan pura en todo, tanto… que eso me va hundiendo día a día y no deja que la soledad deje mi mano… mi propia intensidad me ahoga…

Siento haberte amado tanto…

2 comentarios:

Víctor J. Corregidor dijo...

Amando de nuevo... amando
y volviéndote a enamorar
una y otra vez... cayendo
que en el pobre corazón
aún queda sitio,
para una cicatriz mas.

Un fuerte abrazo, Gemma.
PD. Que suerte he tenido de encontrar, este, tu blog, que desde ahora mismo sigo.

Àurea dijo...

No es tracta d'oblidar sister, ja ho saps, a més, és impossible, els records, les experiències els desamors, tot forma part del nostre passat, present i futur...
L'únic que hem de fer és quedar-nos amb la part bona i agraïr poder haver viscut moments meravellosos...

Com diu el Víctor, "amando de nuevo.." bé, això és el que diu una cançó dels meus U2 "Only love, only love can leave such a mark
But only love, only love can heal such a scar.." és a dir, "només l'amor ens pot deixar tal marca però només l'amor pot curar la ferida..."
T'estimo petita!